Voordat ik mijn angststoornis kreeg ging ik ieder jaar kamperen in Frankrijk. Ik ben een keer gaan backpacken in Turkije (in de Lonely Planet stond het dringende advies dat als een propper je lokte met een zwembad bij het pension, je moest vragen of het zwembad ook daadwerkelijk gevuld was. Daar heb ik hartelijk om… Lees verder»

Als ik heb opgetreden en ’s avonds om een uur of elf mijn routeplanner instel op ‘Thuis’, dan verzucht ik soms hardop: ‘Jaaaah, naar huis, lekker naar huis!’  Het is een drukke dag geweest, met veel gepraat en gelach. Ik reis meestal samen met mijn pianist naar het theater, en onderweg praten we bij over… Lees verder»

Ik vind het helemaal niet zo vreselijk hoor, dat we thuis moeten blijven. Met dit bijltje heb ik vaker gehakt. Denk je dat ik, toen ik nog middenin mijn angststoornis zat, naar een drukke supermarkt ging? Een pretpark? Het theater? Een bus? Tuurlijk niet. Als iemand me daarvoor uitnodigde draaide ik me knarsetandend om en… Lees verder»

Je moet in je kracht gaan staan. Zeggen ze. Helaas zeggen ze er meestal niet bij hoe je dat precies doet. Ik heb altijd een hekel gehad aan dit soort vage zinnen omdat ze zo fijn daadkrachtig klinken, maar weinig houvast geven als je wanhopig bent. Sterker nog: je krijgt het gevoel dat je iets… Lees verder»

‘Ik zit me voornamelijk te ergeren, eigenlijk. Ik sta op, schuifel tussen de stofvlokken door naar mijn vieze badkamer, ga me onder de douche staan ergeren aan de beschimmelde tegels en bedenk dat het maar een kwartiertje werk is om die douche even te schrobben en waarom ik dat nou niet gewoon even…’ De oudste… Lees verder»

Toen ik tien jaar geleden smoorverliefd werd op mijn man, en hij een reislustig type bleek, voorzag ik rampspoed, ellende en nachtelijke ruzies (want: agorafobie). Maar tot mijn grote verbazing en dito dankbaarheid bleek zijn liefde voor mij groter dan zijn verlangen naar verre oorden. Bovendien vond hij de vakanties met mij in Ermelo, later… Lees verder»

Ik sta in de Albert Heijn een beetje besmuikt door de Story te bladeren (Ach, is Martine Bijl depressief, wat jammer, dat vind ik nou zo’n leuke vrouw) als ik uit een ander pad ‘Jodela-hi-ti!’ hoor. Ik verstijf. Ik hou niet van luidruchtige mensen. Maar luidruchtige mensen houden wel van mij, want ze zijn dol… Lees verder»

Twee jaar geleden was ik te gast op de jaarlijkse Dag van Herstel. Een dag waarop mensen met een verslaving vieren dat ze in herstel zijn (dus niet meer gebruiken). Omdat verslaving en angst goede bekenden van elkaar zijn, vroeg de organisatie of ik daar een conference uit mijn voorstelling zou kunnen spelen. Dat was hartstikke… Lees verder»

Toen ik nog overtuigd depressief was, waren er niet veel dingen die wilde, maar dood wilde ik wel. Het leek me heerlijk om niets meer te hoeven en vooral om nergens meer tegenop te hoeven zien.  Ik zat in die tijd nog middenin mijn angststoornis, en deed weinig anders dan afspraken afzeggen en me daar… Lees verder»