Ik vind het helemaal niet zo vreselijk hoor, dat we thuis moeten blijven. Met dit bijltje heb ik vaker gehakt. Denk je dat ik, toen ik nog middenin mijn angststoornis zat, naar een drukke supermarkt ging? Een pretpark? Het theater? Een bus? Tuurlijk niet. Als iemand me daarvoor uitnodigde draaide ik me knarsetandend om en kroop mijn bunker weer in waar ik kon ontkennen dat ik angstig was. Ik was niet angstig, welnee, ik was gewoon een huismus. 

Mijn wereld werd steeds kleiner. Ik keek televisie, las boeken en belde met mijn vriendinnen. Facebook bestond nog niet (voor alle duidelijkheid: ik heb het over het stenen tijdperk pre-internet tijdperk). Ik sliep steeds langer. At steeds minder. Piekerde steeds meer. En om me heen zag ik iedereen maar gewoon léven. Alsof het niets was! Mensen gingen uit eten, zaten op terrassen, kampeerden, reden auto, hadden een baan. En ik zat nog altijd saai binnen. 

Inmiddels ben ik 20 jaar ouder en ik-weet-niet-hoeveel therapie-uren verder, reis ik als cabaretier het hele land door en heb daar bijna nooit meer moeite mee. Als mijn weerstand laag is vind ik het soms toch weer eng en lastig, maar meestal gaat het fluitend. En dan ben ik blij en dankbaar dat ik dat allemaal maar gewoon kán! 

Daar moest ik aan denken nu ik door corona thuiszit. En ik zit er vrij comfortabel bij, want ik ben echt een huismus. Bij een vriendin van me is dat anders. Zij heeft hypochondrie en ziet haar angst nu bevestigd: ‘Zie je nou wel, dat je zomaar ineens doodziek kunt worden!’ Ze volgt alle liveblogs, persconferenties, updates en helaas ook fake news. Wat haar angst natuurlijk voedt. Ze durft haar huis niet meer uit, uit angst om iemand tegen te komen die het virus aan haar door zal geven, zelfs als ze op twee meter afstand blijft. Want je weet het maar nooit. 

Ik dank de hemel op mijn blote knietjes dat ik deze keer niet thuisblijf vanwege angst, maar vanwege iets waar iederéén mee te maken heeft. Dat ik deze keer niet anders ben dan de rest. Mijn man werkt thuis. De buren werken thuis. Iederéén is thuis. Gisteravond stonden we met alle buren op onze balkons te applaudisseren voor de mensen in de zorg. 

            Ik geniet van de saamhorigheid en de liefdevolle acties voor mensen die vanwege corona het huis niet uit kunnen. En ik hoop ook dat we deze steun kunnen blijven geven aan mensen die vanwege angst hun huis niet uit durven. En dat iedereen die zich niets kon voorstellen bij agorafobie, hypochondrie of een piekerstoornis, dat nu misschien iets beter kan.